Siné rawé junio mechá niili, rayéna bilíchi, ke sayéniti nakúliwa kibí repá nolí siyóname nalí nolí rosobóchame ba’wí ujámi. Alijónsa ke sayéniti wilibá kibí.
Un día en el mes de junio, estaba soleado, pero de pronto el cielo empezó a cambiar de una nube azul a una nube gris cargada de agua. Después de unos instantes empezó a llover.
Wéli rawé, Marce, bilé towí makoí bamími, yenili ichírili onolá yúga. Napiwá uchúli ichí jápi echáli alijónsa wilibá nolíni nachí mayo mechá.
Ese día, Marce, un niño de diez años de edad, se encontraba en la milpa con su papá. Estaban azadoneando el maíz que habían sembrado luego que empezó a llover como a finales de mayo.
Marce ali malíla júmali jápi ulú rojá wilí alí nirú alí, meláli. Ulú wilíbi pe téli.
Marce y su papá corrieron hacia el tronco de un árbol grande de encino que había ahí para protegerse de la lluvia. La lluvia fue muy intensa por un rato.
Má kelá kibáchi bukí, amí retéri machínachi nolírili rayéni.
Marce enéli repá nolirili alí siná:
– ¡Papá, enebó, bilé sinowí wiká kolóri nasómi! – jowí mukusá kite.
Cuando la lluvia empezó a calmarse, a lo lejos se veían los rayos del sol que salían de entre las nubes.
Marce miró hacia las nubes y gritó:
– ¡Papá, mira, una serpiente de muchos colores! – señalando con el dedo.
Onolá ko aní:
– Bilé konomí ju towí, ke jówi, ke a’la ju, mukusá wichiyá kibáma.
Alijónsa ko towí je jówi rikibují mukusá, ruké:
– Chu siká, onolá? Alí onolá ko ané:
– Aniyá rawé anayáwali ko.
El padre dijo:
– Es un arcoíris m’ijo, pero no lo señales, porque no es bueno, a uno se le puede caer el dedo.
Entonces el niño bajó su dedo inmediatamente, preguntando:
– ¿Por qué papá?
Y el padre contestó:
– Es lo que han dicho nuestros antepasados.